به نام خدایی که در همین نزدیکی هاست !

سلام ای ماه گران !

مرا میبینی ؟ چگونه آشفته و پر غم به پنجره پناه آورده ام و با تو حرف میزنم ؟!

ای رفیق شب های بی کسی ام ! سالهاست که با تو درد دل نگفته ام , این بار که پناهم , شب های آرام و غرق در سکوت ابدیست , تو را دیدم , باز هم دلبر , همان قدر زیبا ! آرام !

ای رفیق ! مرا میبینی ؟ که چگونه آشفته میان ابرهای نگران , به دنبال نوری میگردم که بر من منعکس شود تا قدرت یابم , تا بتوانم برخیزم , آرام بگیرم , مرا آرام میکنی؟

روزهای زیادیست که غم در من ناله کرده و انگار نمیخواهد از من دور شود ! میخواهم نمیتوانم !

کسی میگفت مادرش که از دنیا رفت , حمد میخوانده , من .... فقط میفهمم گوشه ای نشسته و به دوردست ها چشم دوخته ام , گاهی دلم آغوش میخواهد , اما سرم را روی مبل گذاشته و گیسوانم انگار مرا در آغوش میگیرند !

این روزها میگذرد ؟

راستی من دیگر نمیتوانم بخندم ! یادت هست که در جوانی ام از سختی روزگار آنقدر گریستم که اشک چشم هایم خشک شد؟ اکنون آنچنان میگریم که چون چشمه ای جوشان از دل صحرایی خشک ! 

به خود امده میبینم باز خط چشم هایم پاک شده است !

متنی را که برای عزیز از دست رفته نوشته ام , حتی جرات نکرده ام که بخوانم !

آیا خدا مرا رها کرده است ؟ صدایی مدام میگوید خدا مرا به حال خود رها نکرده است !

آه ای ماه گران , بتاب بر من و آرامم کن و نقره فامم کن که من شب ها خواب ندارم !

دلتنگ میشوم و نمیدانم به کجا پناه ببرم !

عزیزم چون پرنده ای , از دستم پرید و رفت , چقدر ساده و آرام ! چقدر سریع و بی دغدغه و چقدر سربلند ! 

هیچ کس , پشتش بد نگفت !

دنیا را چون قفسی عظیم میبینم که هر که از آن میرود , در آسمانی صاف و زیبا و پرواز میکند و آزاد میشود , فقط اینطور آرام میگیرم و دنیا را چقدر پوچ می یابم !

دلتنگم رفیق , دلتنگ عزیز رفته ام ! آه , نور بتابان , آه ....

الله 

منم الهه تو 

کمکم کن 

یا عادل 

یا والی 

الهه فاخته