تو ای اندوه دامن گیر
رها کن دامن چین دار این زن را
فرو پاشید مرگ,
از هیاهوی محبت
دولت خورشید آمد
درخشید, شعر سپید ... بی قلم !
در دفتر اشعار
دل, روشن شد از این دلگیری مزمن !
صدایم کن, کمی بیشتر مدارا کن
تو ای اندوه !
رهایم کن .. رهایم کن ...
الهه فاخته