دلنوشته باور کن گاهی حالش نیست 

من ... یک ... انسان هستم

باور کن گاهی حالش نیست ، ابروهایم را مرتب کنم ، اما .... حال دلم خوب است مثل این عکس!

.

این عکس را وقتی کنار رودخانه بودم گرفتم، قبل از آنکه به همان سنگ لم داده، خوابم ببرد

می‌دانی چرا عکس نزدیک ترش را پست کردم ؟ چون نزدیک بین دوربین فعال بود و چشم‌هایم را گرفت ... دیدم چشم هایم پر از نور است ، با تمام آنچه دارم... زیبا شدم

راستش یک حالی کردم وقتی نور را در چهره ام دیدم، گفتم پستش کنم تا روزها بعد یادم بیافتد ، چقدر حالم خوب بوده است

یادم بیافتد بعد هر سختی، آسانیست

یادم بیافتد، داستان این عکس چیست؟!

داستان اینست :

کنار رودخانه نشسته بودم، به همین سنگ بزرگ لم داده بودم که آن سوی رودخانه، درختان جنگل را پوشیده از مه دیدم

چنان زیبا که انگار نقاشی چیره دست ، به نقش کشیده است بوم زیبای روبرویم را !

اما .... یک نقاشی واقعی ! فقط کافی بود به آنسوی رودخانه می‌رفتم ! تا همه حجم بوم نقاشی، واقعی شود .... همین یک جمله کافی بود برای بغضی که از پسش زبانم گفت : خدایا، چقدر خوبست ، خدا.... تو هستی ، چقدر خلاق و زیباپسند !

خدایا شکرت که تو .... خدایی!!!

این عکس چشم‌های خیس شده از این داستان است ، این روشنایی در دیدگانم، بازتاب خیسی اشک است

الهی چشم‌هایتان و دلتان و گوش‌هایتان به نور الهی ، بینا و شنوا باشد

یاحق

الهه فاخته